Που αρχίζει η γραφή ; Που αρχίζει η ζωγραφική;
Where does writing begin? Where does painting begin?
Πότε ξέρεις πως έχεις ξεπεράσει τα όρια;
How Far is too Far?
Νόμος και Τάξη
Low and Order
Ελεύθερη Βούληση
Free will
Πολιτικοί
Politicians
Δικαιοσύνη
Justice
Νούς
Mind
Σχολειο- κατεργο
Το παιδι και ο εφηβος θεωρειται ότι αποτελουν μερος των δυνητικων κινδυνων που περικλειει το μελλον.
Αρα θα τους αντιμετωπισουν ανελεητα.Σχεδον στρατικοποιημενη εκπαιδευση και φοιτηση στο σχολειο (κατεργο θα πει ο Τσβαιχ), συμβατικοι γαμοι, προικα και κληρονομικα προνομια , οποτε η νεολαια θα κρατηθει συνετα εξω από τα κοινα , σε κατασταση διαρκους εξαρτησης( Η πληροφορικη βομβα, Π. Βιριλιο)
The school as treadmill
The child and the teenager represent an aspect of the dangers held in store by the future. Therefore they are to be shown no mercy. What awaits them is an almost militarized education system; the treadmill of school (as Stefan Zweig would describe it), a conventional marriage, dowries and heirships, anything to make their non involvement in public life seem prudent, to keep them in a state of unrelieved dependence. (P. Virilio, The Information Bomb)
Philo-folie.
H λεξη σχηματιζεται όπως η φιλοσοφια ( Philo-sophie ) και εννοει το εκ διαμετρου αντιθετο της.
(Η πληροφορικη βομβα, Π. Βιριλιο)
Philo-folie
A word whose formation mirrors that of “philosophy” (philo-sophie), but signifies the exact opposite. (P. Virilio, The Information Bomb)
Βαβελ
Η Γη του μεγαλου εποικισμου του ανθρωπινου ειδους γινεται η αποικια , το στρατοπεδο της μεγαλης δοκιμασιας.Συμπαντικο γκετο, πολη και κοσμος συγκεχυμενα…(Η πληροφορικη Βομβα, Π. Βιριλιο)
Babel
Mankind’s massive settlement becomes a colony, a camp for the great trial; a universal ghetto; the city and the world in chaos… (P. Virilio, The Information Bomb)
Η ζωη στο δασος.
Life in the forest
Μοναδικος παραδεισος τα παιδικα μας ονειρα.
Συνθημα σε τοιχο των Εξαρχειων
There is no paradise but in our childhood dreams
(an aphorism written on a wall in Exarheia, Athens)
Neo-idiots, Νέο- ηλιθιοι
Μια στρατια ηλιθιων που αστραφτουν από ανοησια και κτηνωδη φιλοδοξια. Τους αναγνωριζουμε με βεβαιοτητα από την απουσια καλαισθησιας τους, την ανικανοτητα να χρησιμοποιησουν με τακτ και δικαιοσυνη την εξουσια την οποια στο εξης διαθετουν.Η δυναμη των Μ.Μ.Ε.δεν εχει τιποτα στα χερια της, η αληθεια που ισχυριζεται πως μεταδιδει είναι μηδενικη…( Η σιωπη των βιβλιων .George Steiner)
Perspectiva
Κυριολεκτικα σημαινει βλεπω λοξα.
Πριν καταβροχθισει τον χωρο με μια βουλιμια απαραμμιλλη στην ιστορια των ανθρωπινων μεταναστευσεων, ο σκαπανεας το καταβροχθιζει ηδη με τα ματια – στην Αμερικη , όλα αρχιζουν και όλα ταλειωνουν με την σφοδρη επιθυμια του βλεμματος.
Perspectiva
Literally meaning to see through, to inspect carefully – Before devouring space with a bulimic appetite that has no parallel in the entire history of human migration, the pioneer has already done so with the eyes: in America, everything begins and ends with the unslaked desire of the gaze.
Cyberpunks
Οι ναρκομανεις των δικτυων πολυμεσων που χτυπημενοι από την αρρωστια IAD (Internet Addition Disorder), που η μνημη τους εχει γινει ενας ετεροκλητος σωρος , μια χωματερη παραγεμισμενη μ’ ένα σωρο εικονες ολων των προελευσεων, με συμβολα φθαρμενα, στοιβαγμενα όπως-όπως και σε κακη κατασταση. (Π.Βιριλιο, Η πληροφορικη βομβα)
Cyberpunks
People addicted to multimedia networks, suffering from IAD (Internet Addiction Disorder), their memory an absurd jumble of disparate things, a dumpsite of images from all corners of experience, a mess of tattered symbols thrown together topsy-turvy. (P. Virilio, The Information Bomb)
Χειραγωγώ
Malipulieren
Τηλε-επιτηρηση
Όταν θα υπαρχουν πεντε εκκατομυρια live cameras διασπαρτες στον κοσμο και πολλες εκατονταδες εκατομμυριων Διαδυκτιο-ναυτες που θα μπορουν να τις παρατηρουν ταυτοχρονα στις κονσολες τους, θα παρευρεθουμε στο πρωτο Οπτικο Κραχ, και η λεγομενη τηλεοραση θα παραχωρισει τοτε τη θεση της
στην γενικευμενη τηλε-επιτηρηση ενός κοσμου στον οποιο η περιφημη εικονικη φουσκα των χρηματιστηριακων αγορων, θα παραχωρισει τη θεση της στην οπτικη φουσκα του συλλογικου φαντασιακου , με τον συνακολουθο κινδυνο της εκρηξης της Πληροφορικης Βομβας, που την ανηγγειλε ηδη από την δεκαετια του 1950 ο Αλμπερτ Αινσταίν.( Η πληροφορικη βομβα, Π. Βιριλιο)
Tele-surveillance
When there are five million live cameras around the world and hundreds of millions of cybernauts able to watch all at once on their monitors what these cameras record, then we shall witness the first Optical Crash and so-called television will yield its place to the universalized tele-surveillance of a world where the infamous economic bubble will be replaced by the optical bubble of the collective fancy – with the attendant risk of setting off the Information Bomb, whose coming Albert Einstein announced as early as the 50s. (P. Virilio, The Information Bomb)
Πού αρχίζει η γραφή; Πού αρχίζει η ζωγραφική;
Where does writing begin? Where does painting begin?
Που αρχίζει η γραφή;
Που αρχίζει η ζωγραφική;
Πιθανώς το Σχέδιο είναι η πιο δυνατή εμμονή που μπορεί να βιώσει ο ανθρώπινος νους ως εμπειρία. Αλλά τελικά ,είναι κάτι που αφορά τον νου; Ο ορατός κόσμος είναι ένα αέναο διεγερτικό που σταθερά εγείρει το ένστικτο, της κατανόησης κάθε πράγματος που κατασκευάζει το μάτι. Η επιθυμία να έχουμε μια πιο σαφή εικόνα της εντύπωσης του νου ,μας ωθεί στο να πάρουμε το μολύβι και αίφνης, ένας περίεργος και ενίοτε βίαιος διάλογος αρχίζει μεταξύ αυτής και της μνήμης, της ικανότητας της στιγμής και της εμπειρίας του χεριού. Η ιδέα και το εργαλείο δεσμεύονται σε μια διαδικασία ανταλλαγής όπου με περισσότερο η λιγότερο επιτυχή αποτελέσματα αρχίζουν να γίνονται εμφανή τόποι και καταστάσεις ζωής. Μερικές σταγόνες μελάνι ,ένα φύλλο χαρτί και η συνεργασία του χρόνου και της πράξης, είναι όλα όσα χρειάζονται. Το σχέδιο είναι αυτό που σφύζει κάτω από τη λάμψη του χρώματος. Ο Τζιακομέτι έλεγε ότι «το σχέδιο είναι το παν». Το πρώτο επίπεδο των εμπειριών μας είναι η γλώσσα . Μαθαίνομε να ονομάζομε με λέξεις τα πράγματα που αντιλαμβανόμαστε γύρω μας, δημιουργώντας ο κάθε πολιτισμός με τη δική του γλώσσα την πραγματικότητα όπως εμφανίζεται η εξαφανίζεται. Η πραγματικότητα επιβιώνει, σε εκείνο τον ορίζοντα των πραγμάτων που οι λέξεις δεν μπορούν ποτέ να φθάσουν, η στον μεταξύ τους χώρο. Ποίηση είναι ο λόγος που βγαίνει όταν κάποιος έχει μάθει να μην ξεχνά , ότι υπάρχει ένας χώρος με πολλές λέξεις, όπου, αντίθετα με αυτό που του έχουν πει ,μπορεί να έρθει σε επαφή με αυτό που δεν μπορούν να του πουν.
Στον λόγο η ποίηση και κάτω από το μολύβι ,το σχέδιο. Το σχέδιο είναι ποίηση. Το σχέδιο εξ ορισμού βρίσκεται στην ίδια ρευστή κατάσταση όπως μπορεί να είναι η ζωντανή ροή του λόγου. Κοιτώντας ένα σχέδιο πλησιάζουμε ,εξετάζοντας λεπτομερώς, ξαναγυρίζουμε πίσω, ακολουθώντας τις κινήσεις του σχεδιαστή, νοιώθοντας μια βαθιά ευχαρίστηση γιατί συνδεόμαστε με δικές μας πράξεις του παρελθόντος.
Όλοι μας έχουμε τραβήξει γραμμές αφηρημένα ,έχουμε κάνει ορνιθοσκαλίσματα, μουντζούρες και σημειώματα την ώρα που μιλάμε στο τηλέφωνο. Υπάρχει ένας κόσμος γραφικής δράσης σε όλες μας τις αναμνήσεις.
Όταν κοιτάμε ένα σχέδιο, νοιώθουμε σαν φάντασμα να υπάρχει το κείμενο στην εικόνα. Ο συνδυασμός γλώσσας και εικόνας , που συνυπάρχει σε σχέδια καλλιτεχνών ,δείχνει την ουσιώδη ποιότητα που κάνει το σχέδιο τόσο δυνατό. Κοιτάζοντας ένα σχέδιο οι χειρονομίες είναι πράξεις που έχουν καταγραφεί στον χρόνο. Οι χειρονομίες είναι μέρος της άλογης επικοινωνίας και συμπληρώνουν την εκφορά του λόγου μας. Στο σχέδιο δεν βλέπουμε μόνον την φυσική αναγραφή και πρόθεση της σκέψης ,αλλά επίσης διαισθητικά αναγνωρίζουμε σημάδια κάποιων δράσεων, ίχνη πρωτόγονων κινήσεων του σώματος ,η σημασία των οποίων είναι βαθιά ριζωμένη στις χειρονομίες μας.
Είναι μια ιστορία που οι ρίζες της φθάνουν πολύ βαθιά. Το σχέδιο είναι ουσιώδες για την κυκλοφορία των σκέψεων και των ιδεών , ένας τρόπος να δούμε τι σκέφτεται κάποιος.
Χειρονομία ζωγραφική- αυτόματοι γραφισμοί.
J.Pollock, H. Mishaux, HFClaus,P.Soulages
Ακλουθώντας με το βλέμμα τις διαδρομές των γραμμών, την κίνηση των σημείων στο χώρο και τα σχήματα που δημιουργούνται από τις χειρονομίες των καλλιτεχνών, παρατηρεί κανείς πως κάθε πινελιά, γραφισμός, σταγόνα χρώματος πάνω στην επιφάνεια, απλώνεται ελεύθερα αποκτώντος την δική του ζωή , ορίζοντας τον χώρο του, έχοντας αρχή, μέση και τέλος , όπως κάθε τι μέσα στον χρόνο.
Παρατηρώντας τα στοιχεία που απαρτίζουν τα έργα των, βλέπει κανείς νοερά την συμμετοχή του σώματος αυτού που τα δημιούργησε, την εγρήγορση και τον χορευτικό ρυθμό των κινήσεων, προκειμένου να εκτιναχθεί και να αποτυπωθεί στον χώρο, στην επιφάνεια, αυτή η δυναμική. Μια δυναμική που ενδέχεται να μείνει για πάντα ανερμήνευτη. Αυτή είναι και η γοητεία των χειρονομιακών γραφισμών. Το τυχαίο γεγονός που οδηγείται από ρυθμικές αλλά όχι ανεξέλεγκτες κινήσεις του σώματος, προκειμένου να δημιουργήσει συνθέσεις που έχουν αρχή, μέση και τέλος. Οι συνθέσεις αυτές γίνονται η απεικόνιση του χώρου – πλαισίου που χρειάζεται ο άνθρωπος προκειμένου να επικοινωνήσει.
Αυτό που επικοινωνεί είναι – πολύπλοκο η απλό, φωτεινό η σκοτεινό, όμορφο η άσχημο, κραυγαλέο η ήσυχο, βίαιο η ειρηνικό, κενό ή πλήρες, άχρωμο η έγχρωμο, υποδηλώνει χαρά η θλίψη, ανατρέπει, επικαλύπτει, παίζει με τον χρόνο και τον χώρο, αφήνοντας ίχνη και σημάδια για τους επόμενους παρατηρητές, περαστικούς.
Η γραφή των ανθρώπων δημιουργήθηκε μέσα από αυτήν την ανάγκη καταγραφής της Φύσης και της φύσης των. Τα σχέδια, τα σημεία και οι εικόνες μεταδίδουν μηνύματα, που στην επανάληψη της χρήσης και μετάδοσης των, συγκροτούν τα σύμβολα. Το σύμβολο είναι το ορατό σχήμα που υπαινίσσεται κάτι το συμβολιζόμενο. Το σύμβολο είναι υπαινιγμός, δεν είναι ρεαλιστική αναπαράσταση. Ένα σύμβολο μπορεί να προσδιορίσει με σχετική σαφήνεια αυτό που αισθάνεται η σκάφτεται κάποιος. Να συννενώσει η να οδηγήσει , να ενώσει η να διασπάσει τους ανθρώπους. Τα τοποθετημένα στον χώρο με λογική διάταξη σύμβολα δίνουν την εικόνα ενός οργανωμένου σώματος. Της γραφής.
Η ιστορία της γραφής είναι μακρόχρονη, αργή και πολύπλοκη. Αυτό που κάνει μια γραφή να ξεχωρίζει και να επιζεί, δεν είναι κυρίως η ικανότητά της να αναπαριστά μια γλώσσα, αλλά η ισχύς, το κύρος και η ζωτικότητα των πολιτισμών που την χρησιμοποιούν.
Οι περισσότεροι πια χρησιμοποιούμε γραφές που προέρχονται από πρώιμα αλφάβητα η κινέζικους χαρακτήρες, αν και με αρκετά ,σχεδόν αγνώριστα σημεία. Οι κινεζικοί χαρακτήρες έχουν τη μεγαλύτερη ιστορία συνεχούς χρήσης από κάθε άλλη γραφή, ζώσα η μη. Ο πολιτισμός της Κίνας είναι αυτός που παρουσίασε τα πρώτα καλλιγραφικά δείγματα γραφής. Η γραφή στην Κίνα θεωρείτο σαν μια μορφή σχεδίου και ζωγραφικής.
Αργότερα η ζωγραφική θεωρήθηκε σαν μια μορφή γραφής και η καλλιγραφία άρχισε να κατατάσσεται ανάμεσα στις κυριότερες τέχνες.
Η κινεζική γραφή οδηγεί όχι τόσο στην αναζήτηση αφηρημένων οντοτήτων πίσω από τα ορατά σημεία, όσο στην μελέτη των σχέσεων , αναπαραστάσεων και επαναλήψεων φαινομένων που είναι σημεία και σημείων που είναι φαινόμενα.
Υποχρεώνει το μυαλό να σκεφτεί παρακολουθώντας γραμμές που είναι διαφορετικές από των αλφαβήτων που συνδυάζουν λίγα σημεία , χωρίς καμιά ενδότερη αξία.
Ελληνικά-λατινικά στοιχεία χρησιμοποιούνται πάνω από δυο χιλιετίες Στο μέλλον και αυτές οι γραφές μπορεί να έχουν την τύχη των προηγούμενων και να εξαφανιστούν.
Η κίνηση ενός σημείου δημιουργεί γραμμές, οι γραμμές σχήματα, τα σχήματα παίζοντας με τον χώρο δημιουργούν άλλα σχήματα που καθοδηγούμενα από την ανάγκη μετάδοσης μηνυμάτων και πληροφοριών γίνονται εικονογραφήματα που δηλώνουν αντικείμενα και όντα. Ο συνδυασμός των εκφράζει μια ιδέα (σφηνοειδής γραφή, ιδεογράμματα). Πολλαπλές συνθέσεις εικονογραφημάτων δημιουργούν συνειρμούς· η σύνθεση των συμφραζομένων στοιχείων αρχίζει να έχει πολλές σημασίες. Τα σημεία παραπέμπουν σε ήχους λέξεων της ομιλούσης γλώσσας, τα σχέδια επίσης. Αφηρημένες και συγκεκριμένες έννοιες μπορούν να διαβαστούν προς όλες τις κατευθύνσεις. Πέραν του τι μπορεί να σημαίνουν την κάθε χρονική περίοδο χρήσης των, συνθέτουν ένα είδος οπτικών ποιημάτων.
Η οπτική ποίηση συνενώνει στον ίδιο χώρο την σύνθεση των δυο αντιληπτικών συστημάτων – το γλωσσολογικό και το εικονικό. Τις σχέσεις λόγου και εικόνας , ζωγραφικής και γραπτού λόγου. Η οπτική ποίηση είναι ένα διάμεσο ανάμεσα στην ποιητική λογοτεχνία και το σχέδιο. Μια τέχνη ανάμεσα σε λέξη και εικόνα. Αυτή η μορφή της ποίησης εκμεταλλεύεται τα πλεονεκτήματα της μη προφορικής επικοινωνίας χωρίς ωστόσο να εγκαταλείπει την γλώσσα. Δημιουργεί ένα πεδίο δράσης οπτικό-γλωσσικό, όπου οι οπτικές και γλωσσικές διαστάσεις αναγνωρίζονται ταυτόχρονα.
Κάθε λέξη είναι μια αφηρημένη ζωγραφιά. Μια επιφάνεια . Ένας όγκος. Επιφάνεια πάνω στο χαρτί, όγκος στη φωνή.
Κάθε λέξη έχει την βαρύτητα του λόγου που την δημιούργησε.
Κάθε λέξη παραπέμπει σε εικόνες και συναισθήματα.
Κάθε λέξη επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες , αναλόγως της εποχής, των συγκυριών, των προσωπικών βιωμάτων και κατευθύνσεων.
Η λέξη είναι το ορατό μέρος μιας ιδέας . Η εποχή του βιβλίου φαίνεται να πέρασε. Θέλησαν να γράψουν σε δίσκους την αρχαία ποίηση. Η ποίηση όμως αυτή γράφτηκε για τα βιβλια. .Το τεχνικό μέσο που χρησιμοποιείται δημιουργεί τόσο την ποίηση , όσο και τον ποιητή.
Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής ,οι δίσκοι, η τηλεόραση πρέπει να βρουν τον δικό τους τύπο ποίησης. Η λέξη που διαβάζεται αγγίζει ακροθιγώς τον ψυχισμό του αναγνώστη, ενώ η λέξη που γίνεται αντιληπτή και αποδεκτή, απλώνει μέσα σ΄ αυτόν τον ψυχισμό μια αλυσίδα αντιδράσεων. Και αυτές είναι τόσο πιο δυνατές και βαθιές, όσο πιο ευαίσθητος είναι ο ψυχισμός.
Ο αναγνώστης πρέπει να βγει από την παθητικότητά του, να κάνει το σώμα του και το πνεύμα του να δουλέψουν. Να ξανακερδίσει την θέση που του έχει αμφισβητηθεί.
Να εμβαπτισθεί στον εαυτό του και σιγά σιγά να εμφανιστεί το εγώ , ζωντανή πηγή της Δημιουργίας.
Where does writing begin? / Where does painting begin?
Design is an obsession: perhaps the most overwhelming obsession the human mind can experience.
But does it really concern the mind alone?
The visible world is an unfailing stimulus, constantly exciting our instinctual need to grasp the nature of every object the eye constructs.
The desire to clarify the meaning of mental impressions compels us to pick up the pencil. And then, all of a sudden, a strange and sometimes violent dialogue begins between impression and memory; between the hand’s past experience and performance in the present.
Concept and tool become engaged in a process of exchange from which eventually emerge, more or less successfully, landscapes and moments of life.
A few drops of ink, a piece of paper and the synergy of time and action are all it takes.
The design is what breathes beneath the brilliance of color. Giacometti used to say that the design is everything.
Language is the first level at which experience becomes formulated. We learn to name the world around us by attaching words to the things we perceive in it, each culture creating reality in its many forms and transformations through language.
Reality survives in that distant horizon of the world of things that words can never reach, or in the territory between things and words.
Poetry is the discourse produced when we have learned not to forget that there is a world filled with words, where we can connect not with what these words may say, but with that which they cannot express.
In language there is poetry – at the tip of the pencil lead there’s the design. The design is poetry.
By definition, the design shares a common quality with language –both present the same animated flow, both exist in a constant state of flux.
When looking at a design we tend to pore over each detail, attempting to retrace the designer’s gestures and experiencing a sense of profound pleasure as we reconnect with our own memories of past action.
We have all at one time or another drawn distracted lines, scribbled illegible signs and doodles in our moments of absent-mindedness, or while on the phone.
There is a world of graphic action to be found in every one of our memories.
When looking at a design we can sense the text inhabiting the image like a ghostly apparition.
Oftentimes artists’ designs rest on a combination of language and image, which is the core reason for their potency.
The gestures we may visualize when examining a design are acts recorded in the ledger of time.
Gestures are elements of preverbal communication that serve to complement articulated language.
The design itself is not only a tangible record of thought and a register of its intentions, but also something in which we may intuitively recognize the signs and traces of certain primordial physical motions, whose meaning is deeply engraved in the contemporary gesture.
It is a story that goes way back in time.
The design has a fundamental role in the circulation of thoughts and ideas. It is a way to know what one thinks.
Gestural painting and the automatic graphic sign.
J. Pollock, H. Michaux, CF. Claus, P. Soulages.
As the gaze follows the trajectories of lines, the choreography of points and signs across space, the shapes born of the artist’s gestures, one sees that every brushstroke and graphic sign and single drop of color stretches out freely over the work’s surface, acquiring a life of its own, demarcating its own space, in a process that has a beginning, middle and end just like anything else that is time-bound.
In the elements that come together to form these works one can visualize the body of the artist as it participates in the creative process, its state of alertness, the rhythm of its dance-like movements, all contributing to launch this peculiar dynamics through space and onto the canvas where it becomes impressed.
This is a dynamics that may forever remain unfathomed, though it is the very source of the appeal held by gestural graphism: the random event that gives birth to well-structured compositions with an identifiable beginning, middle and end, through the body’s controlled, rhythmical motions.
These compositions become a visual testament of the space/context necessary for human communication.
What is communicated can be simple or complicated, dark or bright, ugly or beautiful, loud or quiet, violent or peaceful, empty or full, colorless or colorful, evoking joy or grief, undermining, overlapping, but always playing with the notions of time and space, leaving marks and traces to be discovered by the observer/passerby that is to come.
Writing was developed by humans as a result of this need to create a record of Nature and of the nature of one s self.
Patterns, signs and images convey messages that acquire the quality of symbol through circulation and repeated use.
The symbol is the visible shape that evokes what is being symbolized.
The symbol equals a suggestive representation as opposed to a realistic one. It can reflect more or less accurately what one feels or thinks.
It can be a rallying or driving force; it can unite or divide people.
Symbols arranged in space in a rational order present the image of a well articulated system: writing.
Writing has a long history and its development has been a slow and intricate process. What makes a particular form of writing stand out and ensures its survival is not so much its ability to represent a given language as the power, prestige and vitality of the culture using it.
The writing systems used by most cultures today have their roots in early alphabets or systems of characters like the Chinese ideograms, though these contain several almost indecipherable signs.
Chinese characters have perhaps the longest history of continuous use than any other form of written language, living or dead.
The Chinese culture was the first to develop calligraphy.
Writing in China was considered a form of painting and artistic design.
Later, painting itself would be considered a form of writing and calligraphy would come to be classified as one of the major art forms.
Chinese writing urges the reader not so much to seek abstract entities behind visible signs as to investigate the representations, recurrences and relationships between phenomena that are signs and signs that are phenomena.
It forces the mind to think while following a development of lines quite different to that typical of other alphabets, which seem to rest on a combination of a handful of signs without any intrinsic value in themselves.
Greek-Latin characters have been in use for over two millennia. These writing systems could eventually become extinct, sharing the fate of others before them.
Points move to create lines and lines to create shapes. The interplay of shapes across space creates more shapes that become pictographs suggesting objects and beings when inspired by the need to communicate information or convey a certain message.
Their combination expresses an idea (cuneiform, ideogram), while multiple such combinations give rise to associations: the resulting context of signs begins to take on an array of meanings.
Signs refer to word sounds in spoken language as do designs. Abstract and concrete notions may be read in all directions.
Quite apart from the meaning they may hold across different periods of time, they form examples of concrete poetry or optic poems.
Concrete poetry brings together in a single space two systems of perception, the linguistic and the visual and with them the relationships between language and image, painting and written word. Optic poems are an art form situated somewhere between poetry and design; between the word and the image.
This form of poetry maximizes on the advantages of non-verbal communication but without abandoning language.
It opens up an optico-linguistic field of action, where the visual and verbal dimensions are simultaneously perceived and recognized.
Every word is an abstract drawing in itself. Surface and volume at once: it covers a specific surface on the paper and equals a specific volume of sound when spoken.
Every word carries in it the weight of the language that invented it.
Every word evokes images and emotions.
Every word is open to a number of different interpretations, depending on era and circumstance, personal experience and inclination.
The word is the visible manifestation of an idea. The time of books seems to have passed. Some have even tried to transfer ancient poetry to vinyl and CD.
Yet this poetry was written for books. The technical medium used each time creates poetry and the poet alike.
The computer, vinyl record and television must seek out their own type of poetry. The word that is being recited has only a tangential effect on the reader, while the word that is being perceived and accepted as image triggers a series of mental and emotional responses. The more sensitive our mental and emotional world is, the sharper and deeper are these responses.
Readers must shake off their passivity and force the body and mind to work; reclaim a role that has long been challenged.
They must immerse themselves in their inner world, whence the self will slowly reemerge as a living source of creativity.
